miércoles, 30 de noviembre de 2011

CASTELAO en francés: UN OEIL DE VERRE




A fermosa noveliña de Castelao Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete vén de ser publicada en francés, Un oeil de verre. Memoires d´un squelette, pola editorial Les fonundiers de briques. Do autor en francés están tamén publicados As cruces de pedra na Bretaña e o relato "A marquesiña" pertencente á obra Cousas




L'AUTEUR :
Alfonso Daniel Rodriguez Castelao (1886-1950), écrivain, dessinateur, caricaturiste et homme politique, est considéré comme l’une des figures clés du nationalisme galicien du XXe siècle. Élu député en 1931 lors de l'avènement de la Seconde République il participe à la constitution du Parti galicien dont les principales revendications sont l'autodétermination et la reconnaissance de la langue à égalité avec le castillan, la réforme agraire, l'égalité homme-femme. Le 18 juillet 1936 survient le coup d'État franquiste. Castelao est alors à Madrid où il doit faire approuver le statut de la Galice par la Chambre des députés.
En 1940 il s'exile à New-York puis à La Havane avant de s'installer à Buenos Aires où il participe à de nombreuses initiatives culturelles, déploie une intense activité pour fédérer la résistance antifranquiste en exil.

LE LIVRE :
Derrière l’humour se cache toujours une grande douleur, c’est pourquoi il n’y a pas d’humoristes au paradis.

Avec cette citation de Mark Twain, Castelao débute ce récit dans lequel un squelette nous ouvre ses mémoires. Il ajoute : Un squelette se doit d'être humoriste, et un squelette galicien à bien plus forte raison. Un Galicien est toujours coquin ou humoriste, et la coquinerie est l’humour des incultes, tout comme l’humour est la coquinerie des gens cultivés.
Un oeil de verre est un récit d’humour macabre. Même s’il ne s’agit pas proprement d’un récit, mais plutôt d’une somme de très brèves histoires, dont l’unité est simplement le lieu et la trame. Les Mémoires d’un squelette, contés par ce dernier à la première personne, sont complétés d’un prologue et d’un épilogue, dans lesquels l’auteur, médecin et ex-étudiant de Compostelle, c'est-à-dire Castelao lui-même, parle également à la première personne. L’oeuvre est parsemée d’allusions satiriques à la politique et sur la société, et dotée d’une fin clairement anti-cacique. Mais c’est aussi un essai théorico-pratique sur l’humour, en particulier replacé dans son contexte d’origine : une conférence sur l’humour et la caricature, reproduit également dans cette édition. Des gravures de Castelao parsèment le récit.
Il s’agit de la première traduction en français de Castelao que nous avons choisi de confier à l’un des rares traducteurs littéraires du galicien.
(fonte: 
http://fondeursdebriques.perso.neuf.fr/argu-castelao.html)

martes, 29 de noviembre de 2011

Les légendes du group de Poio

Cette légende décrit l'histoire d'une petite fille qu'un jour a aidé une vieille dame. Cette vieille dame lui donne comme récompense un tablier plein de choses, mais à condition qu'elle ne voit pas son contenu jusqu'á son arrivée chez elle. Mais, par curiosité, la petite fille a regardé dans son tablier et après avoir regardé là- dedans,elle constata qu' il n'y avait que du charbon. Alors elle le jeta par terre. Quand elle arriva chez elle le peu de charbon que lui restait dans le tablier s'était converti en or et l'autre charbon qu'elle avait déjà jeté n'était pas où elle l'avait jeté.

ALICIA MORGADE

OS MOUROS E O PORCO



Cette légende raconte l'historie d'une femme qui avait un cochon à la maison.Le cochon partait le matin et ne revenait que la nuit.Comme le cochon était gros et qu'il ne mangeait pas chez elle, la femme  croyait que quelqu'un lui donnait à manger.Le jour où la femme a voulu le tuer , elle était surprise car il était parti pour ne  jamais revenir.
PATRICIA GONZÁLEZ

A lenda de Roldán e as tres costureiras

Esta lenda conta unha historia sucedida hai moito tempo en Vilaniude, no concello de Quiroga, cando Roldán, un comandante franco ao servizo de Carlomagno, estaba na Galiza. Conta a lenda que, estando Roldán paseando a cabalo viu a tres fermosas costureiras que vivían xuntas. A partir daquel día, comezou a visitalas a diario ao pé da súa casa, e tal foi o seu namoramento que comezou a facerlles regalos e velalas polos camiños.
Sen embargo, as rapazas crían que o que Roldán pretendía era rirse delas e burlalas, polo que que fuxían e dicían que non querían escoitalo. Trala insistencia deste, e vendo que non ía darse por vencido, as mozas dixéronlle que só irían con el ás Francias se o río Xares, que naqueles tempos ía o curso por outro lugar, pasaba por diante da súa casa.
Non se sabe que meigallo foi o que utilizou, pero ó día seguinte os veciños das costureiras foron despertalas, amosándolles que o río, efectivamente pasaba por diante da súa casa.
As mozas, que non querían marchar con Roldán, fuxiron por un atallo sen que este nen calquera que as puidese delatar se decatase. Cando Roldán enterouse, alporizouse e comezou a espolear ó seu cabalo, indo á busca das rapazas, que habían faltado á súa palabra.
Non se sabe como pero as costureiras foron quen de cruzar o río, quedando na outra beira, namentres Roldán non sabía por onde fuxiran. Mais non se deu por vencido e continuou  na busca delas, ata que chegou á un alto, dende onde as viu a tres quilómetros de distancia. Tal foi a rabia que colleu ao velas que fixo brincar ao seu cabalo polo río, e sen saber cómo, o cabalo pegou un chimpo caendo a uns cen metros das rapazas, deixando as pegadas das ferraduras na pedra, visibles todavía hoxe en día.
As mozas, que non querían marchar con Roldán e véndose atrapadas e sen saída, comezaron a rezarlle ó diaño, dicindo que antes preferían convertese en pedras que a irse ás Francias. Así foi, o diaño apareceu e converteu en pedra ás rapazas diante das barbas de Roldán, que seica volveuse tolo.
E aínda hoxe en día esas tres pedras pódenser ver, desgastadas pola chuvia e polos rapaces que por alí levan o gando e andan a xogar.
Iván Outón, 2º bacharelato.

Les légendes du group de Poio

La légende raconte l'histoire de trois "mouras" qui ont été exilées de son pays après la mort de son père. Son père été le roi, et elles sont parties vivre à Outeiro do Peixe, à Samieira. Pendant son voyage, chaque soeur a porté avec elle un trésor et un petit cheval de massapain qui volaient.
Un jour un mage, qui été ami du roi est arrivé à Samieira pour les emmener à son pays. Birbiriana, la plus petite, avait faim et elle avait mangé une patte de son petit cheval, avec lequel elle devait partir pour son pays. Avec une patte de moins, le petit cheval n'a pas pu partir avec les autres, et Birbiriana est restée là jusqu'au moment de sa mort. La legende raconte que dans ce lieu on peut trouver son trésor.
ROSA FREIRE

Les légendes du group de Poio

Sainte Compañía
La légende se rapporte à une procession sinistre de la mort, conduite par le mortel qui porte une croix et de l´eau bénite. La procession consiste en deux rangées d'esprits qui portent des bretelles et  les pieds nus. Dans leur sillage,  ils laissent une odeur d´encens et un air fantomatique. Cette personne mortelle est condannée à errer nuit après nuit jusqu´à l´heure de sa mort ou jusqu´à ce qu´une autre personne  croise son chemin.
 Sainte Compañía  annonce la mort d´une connaissance de celui qui voit la procession.
IRIANA LAREDO


viernes, 18 de noviembre de 2011

ENTREGA DE DIPLOMAS E-TWINNING EN EL IES DE POIO

El alcalde del ayuntamiento de Poio acompañado por parte de su corporación municipal, la concejal de Educación, la concejal de Cultura y el concejal de Hacienda, inauguraron al curso lector en nuestro centro y entregaron el diploma del Sello de Calidad a las alumnas participantes en nuestro proyecto:

miércoles, 16 de noviembre de 2011

Unha xoia pouco coñecida: A biblioteca do mosteiro de POIO

O mosteiro de Poio conserva unha das bibliotecas más importantes de Galicia, con fondos sobre historia, moral, economía, biblias, xenealoxías, viaxes, ordenanzas, dicionarios, arte e outros, facéndose a súa catalogación durante os últimos anos. A visita a esta biblioteca ten interés non só polos seus fondos senón porque se encontra nunhas grandes salas de cubertas con grandes arcadas. A sensación de afastamento sobrecolle.
De particular interés son unha Biblia sacra de 1561 e outra de 1609, a Biblia políglota en sete idiomas de 1655-57, un Dicionario trilingüe de 1639, a Crónica do rei Fernando IV de 1554, a Crónica de Juan II de 1517, a Crónica do rei don Pedro de 1549, un "Compendio de algunas historias de España" de 1577, a "Descripción del reino de Galicia" de 1550, unha "Historia natural" de 1516, as "Epístolas de Séneca" de 1510, o libro titulado "Del origen de la lengua castellana" de 1606, a "Conquista de las Indias Malucas", o libro "Guerras de los Estados Baixos" de 1625, o "Nobiliario do Conde de Barcelos" de 1646, o "Nobiliario de Galicia" de 1677, as "Ordenanzas de la Audiencia de Galicia" de 1679, unha "Historia de la conquista de China" de 1670 e tamén conta con algúns incunables e un pergamino en rollo, supostamente cuns "Comentarios al libro de Esther".
As enciclopedias de arte con excelentes fotografías, os libros de oracións, os devocionarios, edicións de obras clásicas de Menéndez Pelayo, Menéndez Pidal e outros autores se encontran en perfecto estado de conservación.

Colaboración do profesor Luís Lope de Guereñu.

martes, 8 de noviembre de 2011

Una leyenda de Poio: Santa Trahamunda

José Antonio Prieto García:


Conta a lenda que Trahamunda era unha monxa do convento de San Martiño. Cando os mouros chegaron a Galicia levárona para Córdoba para que fose parte do harén, pero o negarse foi encerrada durante varios anos nos que padeceu unha profunda morriña. Conta a lenda que o 23 de xuño pediulle a deus estar en Poio, o día seguinte, o día de San Xoán, nun profundo soño un anxo deulle unha rama de palmeira coa que viaxou ata Galicia. Ao espertarse apareceu no mosteiro de Poio no que prantou a palmeira.
Actualmente no convento de Poio consérvase o seu sepulcro e o que din que é a palmeira que prantou.


Sarcófago visigodo de santa Trahamunda, siglo VII.